Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy dotyczącej również branży kryptowalutowej

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu o której pisaliśmy w maju. W treści projektu uwzględniono również kryptowaluty, a także instytucje pośredniczące w ich obrocie.

 

 

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu o której pisaliśmy w maju. W treści projektu uwzględniono również kryptowaluty, a także instytucje pośredniczące w ich obrocie. W treści projektu uwzględniono również kryptowaluty, a także instytucje pośredniczące w ich obrocie.

 

Najnowsze prawo, stanowiące nowelizację ustawy z dnia 16 listopada 2000 r, określa m.in. co rozumie (a właściwie czym kryptowaluty nie są) pod definicją „walut cyfrowych”:

„…rozumie się  przez to cyfrowe odwzorowanie wartości, które nie jest:

1. a) prawnym środkiem płatniczym emitowanym przez NBP, zagraniczne banki centralne lub inne organy administracji publicznej
2. b) międzynarodową jednostką rozrachunkową ustanawianą przez organizację międzynarodową i akceptowaną przez poszczególne kraje należące do tej organizacji lub z nią współpracujące
3. c) pieniądzem elektronicznym w rozumiem u ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych
4. d) instrumentem finansowym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
5. e) wekslem lub czekiem – oraz jest wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany, a także może być elektronicznie przechowywane lub przeniesione albo może być przedmiotem handlu elektronicznego;”

W projekcie ustawy mowa również o tzw. „instytucjach obowiązanych”, a więc m.in. tych które pośredniczą w obrocie ww. „walutami cyfrowymi”. Nowa litera prawa nakłada na nie nowe obowiązki:

 

„Instytucje obowiązane stosują wzmożone środki bezpieczeństwa finansowego w przypadkach wyższego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu”.

 

Do tychże obowiązków należeć będzie m.in.:

– identyfikacja klienta oraz weryfikacja jego tożsamości.

– ocena stosunków gospodarczych i, stosownie do sytuacji, uzyskanie informacji na temat ich celu i zamierzonego charakteru;

– bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych klienta, w tym:

              – analiza transakcji przeprowadzonych w ramach stosunków gospodarczych

              – badanie źródła pochodzenia wartości majątkowych będących w dyspozycji klienta (w przypadkach uzasadnionych okolicznościami)

 

Na podstawie zgromadzonych w ten sposób danych „instytucje obowiązane” dokonywać mają samodzielnej „oceny poziomu rozpoznanego ryzyka”, w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości, niezwłocznie informować o tym biuro Generalnego Inspektora Informacji Finansowej.